Bugün evde çocukluğum koktu.

Evde yemek kokuyor.
Z.yağlı patlıcan yemeği,
Balık,
Salata.
Evde mis gibi yemek kokuyor, evde yemek kokusu o evi "yuva" yapıyor.
Biz küçük bir şehrin, küçük bir mahallesinde kardeşlerim, kuzenlerim, komşu çocukları ile birlikte büyüdük.
Sabah kahvaltıdan sonra, okul başlayınca da okuldan sonra dışarıya çıkar, oyun oynamaya başlar, akşam olunca annemin "akşam soğuğu çıktı haydi içeriiii, el ayak yıkansın hemeeeennn!!!!" seslenişiyle eve girme vaktini anlardık.
Bazen bu sesi duymazdan gelir, annemi biraz daha bağırtırdık.
Ta ki annem tehdit savurmaya başlayana kadar.
" Kime diyorum beeeenn!!"
Artık içeriye girmekten, el ve ayak yıkamaktan başka çaremizin kalmadığını anlar, oyunları sonlandırıp içeriye girerdik.
İçerisi, annemin yaptığı mis gibi yemek kokardı,
İçerisi "yuva" olurdu,
İçerisi huzur kokardı.
Hep beraber masaya oturur, yemeğimizi yerdik.

Benim çocuğum yok.
Ama etrafımda bazı çocuklu ailelerde gördüklerim biraz tuhaf gelebiliyor. Ben tabi benim çocukluğum doğru olandır iddiasında değilim, sadece bana biraz değişik geliyor bu durum.
Çocuklar bilgisayar başında ya ekmek arası birşeyler yiyor yada odasında tepside atıştırıyor. Aileleri ile pek fazla ortak zaman geçiremiyorlar.
Bizim zamanımızda Dallas dışında pek dizi yoktu. O da haftada bir gün, mahallecek beklerdik ve hep beraber seyrederdik. İki saat de değildi şimdiki diziler gibi. 45 dakika sonra tadı damakta bitiverirdi. ( bu arada Dallas yeniden başlıyormuş :))
Şimdi ailelerde de her bireyin düzenli izlediği, iki saatlik film süresinde diziler olduğu için, bütün akşam programları bu dizi günlerine göre planlanıyor.
Bazen farklı odalarda, farklı diziler seyrediliyor. Farklı hayatların içine girip, o karekterlerle yaşamaya başlıyoruz.
Ya evimizin içindeki karekterler,
Ya kendimize ait olan ve çok hızlı tükenen kendi hikayemiz.
Dizi seyredelim ama bu evimizin "yuva" olmasının önüne geçmesin.
Akşam soğukları çıksın,
Yuva' ya çağıran anne sesleri duyulsun.
Diyeceksiniz ki şimdilerde çocukların oynayabileceği sokaklar, bahçeler nerede?
Maalesef bilmiyorum! Ve bu duruma çok üzülüyorum.
Neyse,
Bugün evimde yemek koktu,
Bugün evimde çocukluğum koktu,
Bugün evimde huzur koktu,
Bugün evimde yuva koktu.
Üzerimde mutfak önlüğümle, bunları sizlerle paylaşmak için yazmaya başladım.
Hepinize mutlu, huzurlu, " yuva" da yenen bir akşam yemeği diliyorum.
Afiyet olsun.
Sevgilerimle...
Heyyfi



- Posted using BlogPress from my iPad