İstanbul Deyince...

Biliyorsunuz 1 haftadır İstanbul'da kardeşimin yanındaydık.
İstanbul'a sık gelip gitmemize rağmen bizi hâlâ biraz yabancılar İstanbul.
Benim için sanki herşeyin ve tabi şehirlerin de bir karakteri vardır.
İstanbul, içinde çılgın bir ruh taşıyan ama bir türlü bunu dışa vuramayan, fırsatını bulduğunda da akla zarar çılgınlıkta bir hayat yaşayan, bazen herkesin kasım kasım kasıldığı bir davetten, kasıntılığı tavan yapmış bir şekilde evine dönen, eve döner dönmez de Recep İvedik tiplemesine bürünen bir "salon erkeği" gibi.
Bazen yeni yetme bir aşık, bazen de terli terli soğuk su içmiş bir yaramaz...
Ben bu İstanbul seyahatimde önce nazlı nazlı ortalarda dolanan, işveli-cilveli bir İstanbul'u ziyaret ettim.
Yani Kanlıca'ya uzandık.
Aman aman İstanbul'da bir işve, bir cilve.
Herkesin onu hayran hayran seyrettiğinin farkında; bir naz, bir niyaz...
Yüzü açık ve parlak ve mutlu ve dinlenmiş ve görkemli.
Eşlik etti bize tüm zarifliğiyle.


Güzel bir kahvaltı, biraz sahil yürüyüşü, sonra kahveler ve tabi ki iki lafın kırılan beli.


Bir keyif, bir keyif...
Ertesi gün Kadıköy'deydik.


Pek severiz Kadıköy Çarşı'da dolaşıp, kahve içip, yemek yemeleri.
Kadıköy'de olduğumuz sırada İstanbul heyecanlı bir çocuktu.


Sanki çok sevdiği, hayran olduğu aile dostları ailesini ve onu görmek için ziyarete gelmişti.
Nasıl mutluydu bu ziyaretimizden...
Sonra İstanbul uyudu, biz de onun yanına kıvrılıverdik.
Ziyaretler ziyaretler derken, dönüş günü geldi ve İstanbul kaprisli bir kadın oluverdi.
Belli ki, aslında bu kapris üzüntüsündendi.
İstemedi gitmemizi.
Anlattık ona, dedik "Ankara kendini yalnız hissetmesin, biz geliriz yine sana...".
"Zaten bensiz çok zor" bakışı attı, gözünü şöyle bir süzdü, "siz bilirsiniz" der gibi bir de burun kıvırdı, uğurladı bizi.
Şimdi Ankara'a doğru yoldayız.
İstanbul mu?
O bizi çoktan unutmuş, başkaları ile yeni aşklar yaşamaya başlamıştır bile...
Sevgilerimle...
Heyyfi...
- Posted using BlogPress from my iPad