25 Eylül, Biraz Benden...

Bugün benim doğumgünüm.
Bugün benim evlilik yıldönümüm.
Ben 1.7 kilo doğmuşum. Beni annem pamukları ısıtır, sarar ve öyle kundaklarmış. O zaman anlaşılamamış kalbimin dünyaya küs geldiği.
Doğuştan delik olan kalbim yıllar sonra sinyalini verdi ve ameliyat oldum. Sonra, evde geçirmem gereken 3 aylık istirahat dönemimde, hayatımın yönünü tamamen değiştirme kararı aldım. Bu karardan bir süre sonra, şimdi kendisi için " hem hocam, hem kocam" dediğim kişi ile hayatımı birleştirdim ve bugün 10. yılımızı kutluyoruz.




Bundan 14-15 yıl önce dünyada kimseye güvenilmeyeceğine inanırdım. En başta da kendime güvenmeyi bırakmıştım.
Hayatın çok zor olduğunu, her talihsiz olayın sanki benim başıma gelmek için sırada beklediğini düşünürdüm.
Sabahlara kadar ağlar, bütün bu yaşadıklarımın neden benim başıma geldiğini sorardım.
Sabahları şişmiş gözlerle uyanır, bugün beni neler bekliyor diye düşünürdüm.
Nedenlerini belki birgün, hazır hissettiğimde yazarım.
Çevremde artık hemen hemen kimseyi bırakmamış, tüm arkadaşlarım ile iletişimi kesmiştim.
O dönemlerde bir arkadaşım (artık kocam) beni kitap okumaya yönlendirdi.
Önce gönülsüz olarak kitap okumaya başladım, sonraları kitaplar yeni dünyam olmaya başladı. Zamanla eşimden çok şey öğrenmeye ve hayata başka bir yönden bakmaya başladım.
Hayatın renkleri değişmeye başlamıştı.
Siyah ve beyazın arasından başka renkler belirmeye başladı.
Güzeldi.
Hoşuma gitti.
Bu yeni dünya keşfetmeye değerdi.
Artık sürekli okuyordum.
Bulduğum bütün başarı hikayelerini okuyor, eğer onlar başarabildiyse, bende başarabilirim diyordum.
Birgün kendi başarı hikayemi oluşturmaya ve bunun için de hayatımdan mazeretleri çıkartmaya karar verdim.
O zamanlarda yirmili yaşlarımdaydım.
Bugün 41 yaşıma giriyorum.
Hayat bize en önemli tecrübelerimizi iyi günlerimizde değil, zor günlerimizde öğretiyor.
Bugün, bu iki önemli günde şükredecek ne çok şeyim olduğunu düşünüyor ve gülümsüyorum.
Hayat hiç beklemediğimiz bir anda önümüze kocaman bir hediye paketi atıveriyor. Bize sadece açmak kalıyor.
Kendime acımayı bırakıp, hayatımda neler olduğunu farketmeye başladığımda ki bunda okuduğum kitapların etkisi çoktur, herşey çok değişti.
Beni ben yapan kişi ile bugün 10. yılımızı kutluyoruz.
O benim hem hocam, hem kocam.
41. yaşımı aynı zamanda 10. cu yılımızı kutladığımız bugün benim için çok özel. Bana inandığın ve benden ümidini kesmediğin için sana minnettarım.
Kalbim artık dünyayla barıştı.
Kişiliğimde barındırdığım her rengi artık kabul ediyorum.
Hayatı artık tüm renkleriyle yaşamayı seviyorum.
En önemlisi artık kendimi seviyorum.
Beni, içine kendi kendime girdiğim kafesten çıkaran ve hayatla barıştıran biricik aşkım,
Seni seviyorum...
Sevgilerimle...
Heyyfi...
- Posted using BlogPress from my iPad