BENİM, HEYYFİ

Bazen dostlarımız, ansızın gelen çok değerli bir hediye paketi gibidir. Hiç beklemediğimiz bir anda aniden karşımıza çıkabilirler.
Benim de hiç beklemediğim bir zamanda, Meryem, bir hediye gibi bana gönderildi.
Paylaşayım istedim sizlerle.
Bir arkadaşıma -ki bu kişi benim ömrümün sonuna kadar hayatımda olacak, iyi ve kötü gün dostumdur- ördüğüm bir kazağı hediye etmiştim. Arkadaşı bu kazağı görünce ben de istiyorum demiş. Geçen sene örgü sezonunu kapattığım bir döneme rastladığı için örememiştim. Zaten keyif için ördüğümden bir kazak birkaç ayda bitiyor :)
Bu sene, örgü sezonunu tekrar açınca, hiç görmediğim, tanımadığım, sesini bile duymadığım bu kişiye de bir kazak hediye etmeye niyetlendim. Sonuçta benim canım dostumun arkadaşıydı.
Arkadaşımı arayıp, kazak öreceğim o meçhul kişinin boy ve ölçülerini istedim. O sıralarda da İstanbul'daydık.
Arkadaşım, "ee siz de oradasınız, bir kahve içmek için buluşun, hem de tanışmış olursunuz" dedi.
İyi bir fikir olduğunu söyleyip, telefonunu istedim.
Numarayı yazdım ve ara tuşuna bastım. Karşılaşacağım sesi çok merak ediyordum. Aslına bakarsanız aksanlı konuşan bir ses bekliyordum. Çünkü, bu kişi hakkında bildiklerim, İran'lı olması ve başarılı bir ressam olmasıydı.
Telefon açıldı.
- Alo...
- Merhaba benim, Heyyfi (gerçek adımı söyledim tabi)...
Arayacağımdan haberi olduğu için, hal ve hatır sorma aşamasından sonra randevulaştık.
İsmi Meryem'di.
Atölyesine gittik.
Her yerde muhteşem resimler vardı.
Bir sehpanın üstünü palet olarak kullanmıştı. Üzerinde dünyanın bütün renkleri birbiri içine geçmiş şekilde yerlerini almıştı. Hayatı özetler gibiydi bu sehpa.
Bize bitki çayı hazırlamak üzere mutfağa gitti.
O sırada biz de eşimle birlikte resimlere göz atalım dedik.
Gördüğüm resimlerde bir kadın yüzü vardı. Farklı kadınların, aynı ruh hallerinin ifadeleri vardı. Bazı ifadeler ne kadar da tanıdıktı.


Özellikle dikkatimi çeken şey ise, alınlarındaki ifadelerdi. Bir insan, nasıl olurda, sadece boya ve fırça ile, bu ifadeleri, ruhun kırık döküklüğünü, içlerindeki kavgayı ve hesaplaşmayı resmedebilirdi. Hayranlıkla izledim. O resimlere saatlerce bakabilir ve uzun saatler boyunca, üzerlerine düşünebilirdim.
- Alınlarında o kadar çok ifade var ki, ben resimden anlayan biri değilim ama, bu kadınların alınları ne çok şey anlatıyor Meryem dedim.
- Bu koleksiyonun ismi Alın Yazısı zaten dedi.
Sustum.
Sustum, çünkü artık söyleyecek değil, hissedecek çok şeyim vardı.
Şu sıralar Meryem'in kazağının yarısı bitmek üzere.
O kadar büyük bir heyecanla örüyorum ki bu kazağı.
Bana hiç beklemediğim bir zamanda, hediye gibi gelen bu dost ile sizi özellikle tanıştırmak istedim.
Hayatın bizlere sunduğu hediyeler, hiç beklemediğiniz bir anda, bazen çok ihtiyaç duyduğunuz bir anda, bazen de tam da beklediğiniz anda size ulaşabilir. Ben bu hediyeleri çok seviyorum. Hayatla aramızdaki tatlı bir oyun gibi...
Zil mi çalıyor?
Bu çalan sizin ziliniz galiba.
Siz kapıya bakın. Belki de beklediğiniz o hediye gelmiş olabilir.
Ben de gidip, sıcacık bir çay alayım kendime..
Sevgilerimle...
Heyyfi...

- Posted using BlogPress from my iPad