Neden "Çayım taze..."?

Aklıma geldiğinde içimi ısıtan bazı anlar vardır.
Bunlardan çocukluğuma dair hatırladığım; annemin, sabahtan akşama kadar sokaklarda oynadığımızda ve heryerimiz toz-kir içindeyken, bizi içeriye alma çabasıyla seslenişidir: "Çocuklaaar, hadi artık akşam soğuğu çıktı, içeriyeeeee!!!"
Artık akşam soğuğu çıkmıştır, bundan korunacağımız, ısınacağımız, temizleneceğimiz yuvaya çağrılmaktır bu. Güven verir, huzur verir, içimi dinginleştirir. O günlerde de, şimdi de...
Artık yetişkinim. Beni akşam soğuğu çıktığı için eve çağıran ses yok. Hâlâ zaman zaman akşam soğuğu çıkıp, üzerime bir hırka almam gerekse, içim ısınır, güvende ve huzurlu hissederim. Sanırım örgü örmeye başladığımdan beri, bu yüzden hep hırka örüyorum:)
Annem'e Sevgilerimle...

Gelelim bugüne...
Büyüyünce içimi ısıtan cümlelerden biri; telefonun ucundaki bir dosta,
"Çayım taze, sıcak simitleri al gel" demek...
Bu cümle benim için dostluk demek, huzur demek, paylaşmak demek, hadi gel demek, gel de iki lafın belini kıralım demek. Davet eden de olsan, edilen de, ne fark eder ki?
Çayım taze...
Hadi alın sıcak simitlerinizi, peynirlerinizi, gelin bloğuma, iki lafın belini kıralım :)

Heyyfi

15 Ekim 2015 Perşembe

İNSANLI BEDENLER...

O sabah ne kadar da mutluydum. Bir yandan sırt çantamı hazırlıyor, bir yandan telefonu omuzumla kulağıma sıkıştırmış annemi arıyordum.
"Ben Ankara'daki barış mitingine katılacağım anne, sabah erkenden yola çıkacağız arkadaşlarla. Bitince döneriz yurda merak etme diye aradım. "
"Kızım senin okulun yok mu? İstanbul'dan Ankara'ya mitinge mi gidilirmiş hem. Otur oturduğun yerde."
"Barış için yürüyen bir kız yetiştirdim diye mutlu ol bence tontiş annem benim. Bak şimdi hazırlık yapıyorum, yurttan ve okuldan arkadaşlarla sabah yola çıkacağız. Seni çok seviyorum bir taneciğim. Dönünce seni ararım. İçin rahat etsin."
"İyi madem. Belli ki sen kararını vermişsin. Dikkat et kendine. Üşütme oralarda. Ankara soğuk olur, çantana hırka da koy. Beni de sakın habersiz bırakma. Sık sık telefon et olur mu kızım? Haydi yolunuz açık olsun bakalım..."

Sabah erkenden yola çıktık. Hatıra fotoğrafları çektirip, derslerden, sevgililerimizden konuştuk. Yolu böylece bitirip Ankara Garı'nın önüne geldik. Bu, Ankara'ya ikinci gelişimdi. Ne kadar da farklı görünüyordu. Memleketim olan şehirden de, okuduğum şehirden de çok farklıydı. Ciddi bir şehirdi sanki...

Kalabalık iyice artmaya başlamıştı. Birçok şehirden insanlar, barış istemek için aynı yerde toplanıyordu. Bu kadar güzel bir amaç için orada bulunmaktan dolayı kendimi hem çok özel hem de çok mutlu hissediyordum. Yeni insanlarla tanışıyor, baktığım her gözde sevgiyle bakmanın farklı renklerini görüyordum...
Yakınımızda bir grup halay çekiyordu. Elimdeki simitin susamlarını kemirirken onları izliyordum. Ne kadar mutlu görünüyorlardı...
Sonra bir ses duydum. Kulaklarım uğuldadı... Hepsi o...
Sabah çok ciddi görünen bu şehir, şimdi yaralı bir kuş gibi savunmasızdı. Her yerde kan vardı. Şu kanlar içinde yerde yatan az önce simitimin yarısını paylaştığım arkadaşım değil miydi?
Ya şuradaki kopmuş kol? O benim kolum değil mi? Annemin sabah almam için tembihlediği hırkanın kırmızı deseninden tanıdım yarım kalmış bedenimi yerde yatarken...
Aklıma ilk annem geldi. Şimdi ona kim, nasıl anlatacaktı benim öldüğümü. O, bu acıyı nasıl kaldıracaktı hasta bedeniyle... Acısının içinde bana içten içe kızacak mıydı, onu dinlemeyip gittiğim için...
Aradan birkaç gün geçti. Haberler sürekli artan ölü sayısını veriyor. Tanıdık tanımadık herkesin canı yanıyor. Herkes bu karanlık yüreklere nefretini, kinini kusuyor. Kimlerin suçlu olduğu, kimlerin bu katliamı yapmış olabileceğini tartışıyor...
Bir gün, "her insanın içinde toplu iğne ucu kadar bile olsa insanlık vardır" diye duymuştum. Artık buna inanmıyorum. Yokmuş...
Olsaydı, bedenine o bombaları sarıp, hem kendini hem o kadar insanı havaya uçurabilir miydi?
Olsaydı, sırf barış istiyorlar diye birileri, başka bedenlerin üzerine bomba koyup, "git kendini de, onları da havaya uçur" diyebilir miydi?
Bunlar bence insansız bedenler...
Karanlıkla boğulmuş esirler...
Herkes birbirine "şimdi ne olacak, artık bu ülke aynı ülke olmayacak" diyor, duyuyorum, görüyorum...
Bunu diyenlere katılıyorum... Aynı olmamalı... Değişmeli... İnsanlığını hatırlamalı...
Şimdi, kalbinde iğne ucu kadar insanlık olandan, kalbinde iğne ucu kadar karanlık olmayana kadar tüm insanlığa sesleniyorum. Hangi tanrıya inandığının, hangi dili konuştuğunun, hangi köklere sahip olduğunun hiçbir önemi olmadan kolları sıvayalım. Yeni bir dönem başlatalım. bu döneme de "İnsanlı bedenler" dönemi diyelim...
Kalplerdeki ışığı öyle bir parlatalım ki, karanlığın en büyük düşmanını karşısına koyalım. Kendi karanlıklarında boğulmalarını sağlayalım. Nasıl mı?
Çok kolay...
Dönüp dönüp aynı şeyleri konuştuğumuz koltuklarımızdan kalkalım ve ışığımızı her yere, herkese bulaştıralım... Önce bunu kendimizde yapmaya başlayalım...
Daha çok tanımadığımız insanlara gülelim, selam verelim...
Daha çok teşekkür edelim...
Daha çok özür dileyelim, daha çok seni seviyorum diyelim, sarılalım, başarıyı alkışlayıp, önünü açalım...
Çocuklarımızın okudukları okulların ne kadar pahalı olduğuyla değil, nasıl bir insana dönüştükleri ile gururlanalım...
İhtiyacı olanlara ulaşalım...
Üşüyen bir çocuğun ayağına giydirdiğiniz botun ve sırtına kondurduğunuz bir kabanın, aslında fazlasıyla sizi ısıttığını tekrar tekrar yaşayalım...
Elim sende oyunu oynar gibi. Kalbimizde bulduğumuz her parlak ışığı bulaştıralım birbirimize. Birçok basit ama etkili yolu var ışık bulaştırma oyununun...
Karanlığın üzerine üzerine gidelim. Halka halka büyüyen sevgi ışığını boca edelim üzerlerine. Öyle ki, kaçacak tek yerleri kendi karanlıkları olsun...
Bunları okurken kafanızdan " bu kadar basit değil bu işler" dediğinizi duyuyorum sanki.
Bu kadar basit...
Bulaştırılan ışık ve sevginin her türlü korku ve karanlığı yok edeceğine inanıyorum...

Bu arada ölü bir kızın "biz" diyerek konuşması tuhaf mı geldi?
Gelmesin...
Bedenim parçalanmış olsa da, ben buradan "Bize" bakıyor olacağım. Kopan kolum, parçalanan bedenim, dünyadaki sevginin uyanışına hizmet ederse ancak bir anlamı olacak. Aksi durumda ben, sadece annesini acılar içinde bırakıp, parçalanıp gitmiş bir bedenden ibaret olacağım...

İnsanlık barındırmayan bedenlere inat, bedenim olmadan da sizlerle insanlığımın devam edeceğini biliyorum...
Lütfen oyunuzu öyle bir kullanın ki, sevgi ışığını da atın zarfın içinde sandığa. İnsanlı bedenler olsun sonunda etrafımızda bolca...

Artık yüreklerimizdeki ışığın üzerindeki tozu silip parlatma zamanıdır. Zira ışığımızın her geçen gün azalması, karanlığın alkış tutması demektir...

Dilerim parçalanmış bedenim, insanlığın ışığını birleştirir...

Sizleri seviyorum...

13 yorum:

  1. Çok güzel temennilerde bulunmuşsun ama benim artık hiçbir umudum yok. Sevginin, hoşgörünün şehriyiz diye gururlanan Mevlana'nın Konya'sında yapılan saygı duruşunda protestolar, ıslıklar duyuluyor, tekbir getiriliyor. " Ne atılan bombalarda ölenler, ne Milli maç zaferi Türk'leri aynı noktada birleştiremiyor " demiş ya New York Times, ne kadar ağır bir cümle aslında hepimiz için. İnsan değilsiniz siz Türkler diyor net anlamı bu bence. Bir delinin peşine takılmış gidiyoruz din kisvesi altında. Bir de Ankara için, "ciddi şehir" demişsin çok tuttum bunu.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Vazgeçmemek ve umudumuzu kaybetmememiz gerek belkide. Yazdıklarım temenniden çok, inandığım gerçekler.
      Bu arada çok haklısın İlhan, cümlenin ağırlığı konusunda. Bazen bu tür büyük acılar uyanışı sağlar. Sana ve eşine sevgilerimi gönderiyorum...

      Sil
  2. Yazını hüzünlenerek okudum. Bu yazıyı yazan kızım, kardeşim, kuzenim olabilirdi. Bu yaşananlara inanmak çok zor. Barış olsun diye gidenlerin ölmesi inanılmaz ama asıl daha üzücü olan insanların ölenler için söyledikleri. Bunları anlayamıyorum. Şucu, bucu, ama, kem küm. Aslında yapı olarak ıslah olmaz iyimserim ama bu olaydan sonra anladım ki ülkem de insanlık ölmüş. Irk, din, mezhep ne kadar soruşturulabilir olmuş. Kime ne kimin ne olduğu. Önce insan olamadıktan sonra bu ülkenin düzelebileceğini birlik ve kardeşliğin tekrar oluşabileceğine olan inancım çok sarsıldı.
    Daha iyi günlerde görüşmek dileğiyle,
    Sevgiyle kal.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Canım arkadaşım, senin ne kadar iyi niyetli ve herşeye güzel bakan biri olduğunu çok iyi biliyorum. Acı çok büyük ama ben inanıyorum insanlığın hala var olduğuna. Umutlarımızı kaybetmemiz sadece karanlığın işine yarar. Ölenlerin ardından söylenenler gerçekten çok üzücü. Hem gidenler için hem de bunları söyleyecek kadar insanlığını kaybetmiş olanlar için...
      Canım, sevgiyle kucaklıyorum seni...

      Sil
  3. Tuylerim diken diken oldu. Nerelere geldi Turkiye. Nasil geldi insanlarimiz bu durumlara. Inan politikanin icerisinde olanlarin hepsine, orduya, polise hepsine cok kizginim. Boyle hicbir yere varilamaz. Ne yazikki bir Ataturk daha olmayacak. Sonu iyi olur insallah demekden baska birsey de gelmiyor elden.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bence de Şule'ciğim, iyi niyetimizi ve insanlığın kendini hatırlayacağı günleri umut etmeliyiz...
      Sevgiyle kal canım...

      Sil
  4. Canım Heyfim güzelim ülkemin artık cogu kötü olan insanları..şu son korkunç olayda bile sacmasapan yorumlar ve ölüme sevinme olarak tepki vermişler ya pes...artık birşey demeye bile zahmet etmiyorum..at gözlüğü takanlar ne desen aynı, dilerim 1 kasımda yüreği vicdanı akli hür insanlar gerekeni yapacaktır. ..sevgiyle kucakladim ve özledim hepinizi..lütfen yeğenimi öp benim için. .

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Güzel arkadaşım benim, hayretler içindeyim bende. Biraz olsun vicdanı olan insan, sevinebilir mi ölümlere. Bu kadar kalmış insanlık demek ki...
      İnsan benim için, dini, dili, rengiyle değil, iyi yada kötü kalpli diye ikiye ayrılır. İyi ışığımızı yaymaktan başka elden birşey gelmez...

      Bizde seni çok özledik canım arkadaşım, öpüyorum seni...

      Sil
  5. Ah canım benim kalemine yüreğine sağlık.
    Dilerim aydınlık günler görür güzel ülkem .
    Sevgiyle kal :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim...
      Sevgiler gönderiyorum...

      Sil
  6. Ah benim bir tanem, duyarlı yürek,
    daha önce de okumuştum ama ruh halim yanıt yazmaya uygun değildi. Umarım bu karanlık günlerden ulusça kurtulacağız. Bakıyorum da, pek çok duyarlı insan yazıyor, çiziyor, sözünü esirgemiyor kurtuluş için. Bu bana umut veriyor. Kayıplarımıza içimiz yanıyor. Onlar için de, yaşayanlar için de mücadeleye devam.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Dilerim aydınlık günlere uyanırız ülkemde. Zira diğer türlüsünü hak etmiyoruz...
      Sevgiyle kucaklıyorum...

      Sil
  7. üstteki "çayım taze" yazınız ne kadar duygulu ama :)

    YanıtlaSil